¡Pra a Habana!
Este vaise i aquel vaise,
e todo, todos se van,
Galicia, sin homes quedas
que te poidan traballar.
Tes, en cambios, orfos e orfas
e campos de soledad,
e nais que non teñen fillos
e fillos que non tén pais.
E tes corazóns que sufren
longas ausencias mortás,
viúdas de vivos e mortos
que ninguén consolará.
—Ánimo, compañeiros
tod’ a terra é dos homes;
a aquel que non veu nunca máis que a
[propia,
a iñorancia o consome.
Fotografia: Manuel Ferrol
Letra: Rosalia de Castro, ¡Pra a Habana!
