Cando entrou na miña vida, aínda non levantaba máis dun metro do seu chan enmoquetado de vida e ilusións. Conquistoume un día calquera ca súa casiña de bonecas, e non volvín a vela ata un par de anos máis tarde, cando a casualidade ou o destino a trouxo de novo sen preaviso.
Ese día chamou a miña porta tímidamente, vestida con pantalóns brancos e unha cinta roxa que lle recollía o pelo á taza. Aquel día foi o primeiro que miña nai lle abriu á porta e o primeiro que xogamos incansables ata que Fistón asomou o fuciño na esquina da rúa. Foi o primeiro de moitos seráns de recoller rans, pelexar cos rapaces e de cabanas de mimosas.
Aquel día seu irmán xogou a perseguirnos con coitelos e sables de guerra mentres nós voabamos escaleiras abaixo con berros desacougados, as mesmas escaleiras que algún día marcaron a súa barbilla con cicatrices que aínda hoxe perduran.
Era unha rapaza escuálida e con colmillos. Tiña mans máxicas cas que podía recoller obxetos sen necesidade de agarralos. Pasaba o día soa e buscaba compañía pra cubrir ausencias. Obedecía sin rechistar e lle falaba con voz melosa ós seus aínda que se desmelenaba tan pronto como se pechaba a porta.
Cada día esperaba ansiosa a que pasase a hora da sesta e cando as agullas marcaban as cinco e media corría a buscarme. Fumos compañeiras de feridas de carne e de alma e me regalou mil noites de verán e o té en leite.
Soubo perdonar todos os meus desplantes, e que me pechase na miña cuncha de mentiras durante moitos anos, aínda cando o seu maior erro foi matar de fame un caracol.
Aparcando á inocencia case sen darnos conta chegou a primeira copa, o primeiro mozo, e a primeira de moitas bágoas por ese tipo de xente que nunca paga a pena.
Quizáis por proximidade, por roce ou por casualidade sempre estivo diante mentres discurrían os momentos máis importantes da miña vida, esbozando sorrisos aínda cando era imposible ocultar a desesperación.
Recordo que comecei a lle escribir esta carta hai máis de oito meses e a retomo neste esperanzador Septembro despois dunha tempada sen contacto.
Este blog, desde o que hoxe berro ó vento, foi adicado a ela na súa apertura. Non sei nin cómo nin porqué este vínculo se reforza na distancia.
Só sei que penso moito en tí.

And unavoidably, the leaves are starting to fall off...

I wanna be a journalist...

Los bomberos de la Comunidad de Madrid rescataron ayer a una vaca, llamada Portuguesa, de un barranco al que cayó hace tres días. El dueño la localizó en la chorrera de San Mamés, situada en medio de un pinar muy escarpado. El Grupo Especial de Rescate (GERA) trasladó a Portuguesa en helicóptero, colgada de unos arneses. El animal ya pasta tranquilamente en compañía de otras vacas, con tan solo unas magulladuras.

Killarney National Park

What about the Irish landscape in summer Ori?
The light is beautiful, isn't it?
Lady's view and the waterfalls.
(Queste é il posto dove Manuel aveva scorregato in faccia!)
For fuck's sake!
Miss you lads...

Leaving Éire...