Wednesday, November 30, 2005

Estudio, estudio e mais estudio.



Praia de Dingle. West coast. Ireland
Protocolo de Kioto.

Más de 8.000 ecologistas, científicos y oficiales del Gobierno asistían a la conferencia de 10 días en la ciudad de Montreal, y algunos de los 120 ministros de Medio Ambiente y otros líderes gubernamentales eran esperados la semana que viene en las negociaciones finales.

Esta conferencia fijará los acuerdos sobre el nivel de emisiones que deban ser reducidos después de 2012, cuando comience la segunda parte del Protocolo.

Los 140 países que ratificaron el tratado se reunieron por primera vez desde que el protocolo de Kyoto fue aprobado en 1997, y hoy miércoles estaban preparando un incremento oficial de las regulaciones por las que el tratado debe ser llevado a cabo.

Estados Unidos, el mayor emisor de gases contaminantes del mundo, rechazó unirse al acuerdo de Kyoto, con el presidente, George W. Bush, asegurando que los niveles de emisión del tratado iban en detrimento de la economía de Estados Unidos.

En lugar de ello, ha prometido destinar 5.000 millones de dólares anuales para ciencia y tecnología que sirva para combatir el calentamiento global.




Pena de Morte

Si un milagro de última hora no lo evita, Robin Lovitt se convertirá hoy en el preso número 1.000 que morirá -por inyección letal- en una cárcel estadounidense desde que el Tribunal Supremo reestableciera la pena capital en 1976.

La cara y el nombre de este acusado de asesinar con unas tijeras al encargado de unos billares se ha convertido ya en todo un símbolo para los movimientos que piden la abolición de la pena de muerte, pero también para aquellos que siguen apoyando el último recurso contra los delincuentes. Antes que él, esta misma semana, fueron ejecutados John Hicks y Eric Nance.

El luctuoso recuento ha resucitado una vez más el debate sobre la utilidad de la pena de muerte en un país donde está vigente en 38 de sus 50 estados y que, según las más recientes cifras, mantenía en los corredores de la muerte a 3.471 reos. Sólo Nebraska tiene como único método la silla eléctrica.

Pero contra lo que pudiera parecer, y de acuerdo al Centro de Información para la Pena de Muerte, la ejecución 1.000 coincide con la erosión del apoyo de los ciudadanos a la pena capital. Según una encuesta del mes pasado, el 64 % de los estadounidenses están a favor, pero aunque es un alto porcentaje es menor que el 80 % que lo hacía en los años 90. También el número de ejecuciones se ha reducido a la mitad. Frente a las 98 de 1999, que marcó record, el año pasado murieron «legalmente» 59 personas. En todo esto algo ha tenido que ver que en los últimos 30 años, 122 condenados a muerte hayan salido de prisión tras demostrarse su inocencia.

Extractos do artigos publicados na Voz de Galicia a 30/11/05.

Tuesday, November 29, 2005

Ceo Gris.

Sò un post pequeninho ca mellor das fotos que vin ata agora do viaxe que fixemos este fin de semana a Dingle. Cortesìa de Massimo. È bonita ou non è?

Fixo moitìsimo frìo. Non puiden pegar ollo, aìnda que suponho que por ahì a cousa non anda moito mellor.

Tenho que traballar moitìsimo asì que non conto màis, xa subirei as demàis fotos, pero esta merecìa un post especial. Estou moi animada. Volvo a casa en 15 dìas.

Bico a todos.

Roi, espero que pasases un cumpleanos xenial en Roma. Un bico moi grande. Felicidades!

Monday, November 28, 2005

Festas Varias.


Papà, non penses que è todo o que fago que estou estudiando moiiiito. Mua.


Tommy e mais eu.






Estas fotos son dunha festa que fixemos o Venres na casa de Gabrielle. Oriana estaba como unha cuba. Iris cun xersei azul, Estefania è a pelirroxa cun bolso verde e Noemì de rosa, o sea...



Mario con Oriana e Fabio detràs. Todos Italianos. Non sei quen son as outras duas :/


Fabio con Oriana e detràs eu con Alberto (Melilla).


Italia o completo! Comezando pola esquerda: Tommy, Maximo, Damiano e Martino.

Wednesday, November 23, 2005


Ley de Murphy.


Cando pensas que as cousas non poden ir peor e crees que tocache fondo, Murphy està ahì para sorprenderte.

Fun a recoller o paquete que me mandou Mamà, pero resulta que o mandaron a "Little Island".
Cando lle dixen o estimado funcionario que non me soaba esa rùa riuse de min e dìxome que tiña que ir a outra vila, Cobh, a 6 millas (9 Km.) de distancia. Tenho que coller un tren ata Cobh e un autobùs alì ata o polìgono industrial...
A min saiume unha risotada e dixenlle: Estas de coña? Non podo creelo. E ò tìo sentoulle fatal.

Non sei cando vou ir porque estou ata arriba de traballo.
Por riba, perdìn unha clase estùpidamente por ir ata correos onte.
O peor foi que cheguei à casa e Tommy dìxonos que espera deixar a casa despois do Nadal. Entendoo perfectamente porque a sùa habitaciòn è unha merda, e espero que teña a mellor das sortes, pero ìmolo botar moito de menos. Pùxenme moi triste. A veciña de arriba vai ser insufrible a partir de agora.

De todolos xeitos, xa se sabe, as cousas poden ir moito peor; e semella que noutros terreos non se aproximan tempos mellores. Abrochemos os cinturòns!



Interior da Prisiòn de Cork.

Tuesday, November 22, 2005

Hola pais, irmàns, primos e demàis familia.


Estou un pouco renqueante. Os rinhons volvenme a dar a lata. Non o entendo. Estou bebendo moito...
Hoxe chegoume o paquete de castanhas de Mamà. Magosto alternativo este fin de semana.
Non conto nada mais porque tenho que estudiar moitìsimo e non fago moito màis.

Un bico moi grande a Oriana que està un pouco tristona. Non te preocupes polo exame. A pròxima vez faralo mellor!

Bicos mua mua.



Bella Èire, ou non? Recordame à terra!

Monday, November 21, 2005

21/11/05


Donas e Cabaleiros, fai dous meses que estou en Cork. So faltan tres semaniñas para voltar à terra. Moitas ganas xa.
So querìa mandar un saùdo e un bico moi gordo a Oriana, que fai dous meses que a atopei na habitaciòn do hostal co pixama e xa media durmida, e dende entòn non nos separamos.
Don't worry mate! Everything gonna be alright! Love u so much!


En Èire tamèn hai toxos. Ou que pensades?

Sunday, November 20, 2005

Teño un novo amor!

Sintoo moitìsimo por Carod Rovira, e sei que cambio de amor platònico como de chaqueta pero a ocasiòn mereceo.
Ademais Carod, ceo, ùltimamente non sei nada de ti. Tesme descoidadiña. Què esperabas?
A noite pasada encontreino no Tesco, leveino à casa e fìxome maravillas na cociña.
Deixeino traballar toda a noite e cando espertei pola mañà tiña as tuberìas impecables. Desatascounas completamente!
De todos xeitos... como todo amor, algùn defecto debìa ter. È un pouco corrosivo, ben me costou os seus 5 eur e teño que compartilo con Oriana...

Mr Muscle! The only man you need in your kitchen!. I'm gonna love it.
Benvida sexa a Repùblica!


Il caos e' come la regina d'Inghilterra: regna ma non governa.

Praia de Dingle. Costa Oeste da Eirè.


Tòmate esta botella conmigo
y en el ùltimo trago nos vamos
quiero ver a que sabe tu olvido
sin poner en mis ojos tus manos.
Esta noche no voy a rogarte
esta noche te vas de deveras
que difìcil tener que dejarte
porque que sienta que ya no me quieras.

Nada me han enseñado los años
siempre caigo en los mismo errores
otra vez a brindar con extraños
y a llorar por los mismos dolores.

Tòmate esta botella conmigo
y en el ùltimo trago nos vamos...

Jose Alfredo Jimènez.

Saturday, November 19, 2005

Boas a todos Churros e Churras!

Estou sen postear nada dende fai unha semana. Sì, non tenho perdòn de Dios, pero o menos tenho excusa. Estou estudiando como unha tola. Non tenho tempo para màis.
Tenho que entregar uns casos comentados de Recursos Humanos que son 16 follas como mìnimo, e aparte leer toda a informaciòn relacionada para argumentar os comentarios. Todo esto en inglès, que ainda que o entendo bastante ben levame moito tempo.
Ademais tenho que entregar tres ensaios mais e facer un exame o 12 de Decembro.

Sigo botando curriculums pero a tres semanas de voltar para Galicia non sei se me merece a pena ca de traballos que tenho que facer.

Onte atascousenos o desague (aqui non hay dieresis) da cocinha e temos todo patas arriba. O Landlord non me colle o telefono e xa non sabemos que facer. Temos que fregar no cuarto de banho!

O menos tenho unha alegrìa, porque a asociaciòn de fotografìa organizou outro viaxe para o fin de semana que ven. Sò è unha noite fora asì que creo que si curro bastante durante a semana me podo permitir o luxo de ir, e por 20 eur non està mal. Iremos a Dingle, o oeste, na costa. Sairemos de aquì o Sàbado as 10 da manha e chegaremos ò Domingo a noite.

A vecinha de arriba parece estar un pouco màis tranquila agora. A semana pasada diunos bastante o conhazo e creo que nos estivo collendo comida. De todos xeitos negouno todo pero dinlle un aviso e agora xa non entra na casa tan descarado coma antes.

Nada màis por hoxe. Xa subirei as fotos de Dingle. Un bico grande para todos en especial Mama e Papa. Muaaaaaaaaaaaaa

Thursday, November 10, 2005



Guisseppe (Sicilia) conmigo na primeira festa na casa.

Wednesday, November 09, 2005

Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.

Hija mía, es mejor vivir
con la alegría de los hombres,
que llorar ante el muro ciego.

Te sentirás acorralada,
te sentirás perdida o sola,
tal vez querrás no haber nacido.

Yo sé muy bien que te dirán
que la vida no tiene objeto,
que es un asunto desgraciado.

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.

Un hombre solo, una mujer
así tomados, de uno en uno,
son como polvo, no son nada.

Pero yo cuando te hablo a ti,
cuando te escribo estas palabras,
pienso también en otros hombres.

Tu destino está en los demás,
tu futuro es tu propia vida,
tu dignidad es la de todos.

Otros esperan que resistas,
que les ayude tu alegría,
tu canción entre sus canciones.

Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.

Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino, nunca digas
no puedo más y aquí me quedo.

La vida es bella, tú verás
como a pesar de los pesares
tendrás amor, tendrás amigos.

Por lo demás no hay elección
y este mundo tal como es
será todo tu patrimonio.

Perdóname, no sé decirte
nada más, pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.

Y siempre siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.

(José Agustín Goytisolo)

Monday, November 07, 2005

Post breve hoxe porque tenho que marchar enseguidinha!

Acabo de sair de unha presentacion que fixemos en clase de direccion estratexica. Saiu bastante ben pero me puxen moi nerviosa. Esto e o que ten o ingles...
Manha entrevista de traballo para currar 3 dias soamente. Pagan 100 eur por dia. Son 8 horas, pero non esta nada mal. En tres dias pago o alquiler do piso para un mes.
A ver se hai sorte.
Moito que estudiar. Cansa moitisimo ter que leer e escribilo todo en ingles, paso o dia tratando de entender o que leo e o que di o profesor.
Estiven bastante acatarrada o fin de semana e ademais non parou de chover un momento. Parece que vamos afogar todos da auga que hai.
Rompeuseme unha pata da cama. Estaba comida polas termitas completamente. Dixome o caseiro que facia 35 anos que a mercara. Trouxeron outra pero non entraba pola porta...
Xuro que pasamos todo o dia movendo as camas. O final Niall, o caseiro, optou por traer unha motoserra e desfacer todo ali para sacalo pola porta comodamente. Menuda canteira...
O final Oriana quedou ca cama grande e metemos a pequena na minha habitacion pero è bastante grande e agora parece moi vacia. Cuestion de acostumarse.
Dixome mama que me ia enviar castanhas! Teremos magosto alternativo en Cork?
Hoxe boto moito de menos. Necesito unhas boas vacacions pero ainda me queda algo mais de un mes para volver.


Foto de Connemara, Galway.
Un bico moi grande para todos. Javi :***

Thursday, November 03, 2005

Qui perd els origins, perd identitat.

I`m completly in love with Carod Rovira...

Non podia comezar o post de hoxe sen facer referencia a intervencion de onte do representante da ERC no Congreso dos Diputados.
Desafortunadamente non puiden ver o debate por television pero puiden descargar as defensas dos tres ponentes catalàns dende elpais.es.
Polo que vin parece que os grupos catalans estiveron bastante correctos e congreso parecia bastante disposto a dialogar.
En cambio, para non variar, os representantes do PP tiveron saidas de tono e faltaron o respeto en varias ocasions ata o limite de recibir ameaza por parte do Presidente da Càmara con suspender a sesion.
De calquera xeito Carod estivo moi acertado cando iniciou a defensa ca cita de Azorìn: “En España existe un estado y hay varias naciones", e pletòrico cando despediu a Mariano Rajoy en galego: «Siga falando de min porque cada vez que o fai suben os votos».
Estou segura de que Rajoy ardìa por dentro nese momento.

Mentres tanto, o seu companheiro D. Manuel Fraga Iribarne non o estaba a pasar moito mellor mentres pronunciaba unha conferencia sobre a reforma do Estatuto de Autonomia na Universidade de Vigo. Remito a noticia publicada na Voz de Galicia:

"un grupo de entre 10 o 15 jóvenes entraron en la sala del edificio Miralles insultando al líder popular. Asimismo desplegaron una pancarta en el fondo de la sala en la que se leía: «Fraga fascista»".

E dirìalle eu a esa rapazada toda: Moi ben bonitos, xa saimos na prensa e temos foto para ensinarlle a mamà. As mozas estaran orgullosas e berraran piropos o voso paso. De todos xeitos, o que pasa con Fraga, ou pasou, xa esta moi claro, e creo que a estas alturas è un ser totalmente inofensivo.
O ùnico que se consegue con estas acciòns e dar mala prensa os nacionalistas e os da esquerda.
Parece ser que o momento de tensìòn màxima foi cando Fraga fixo un descanso para ir a mexar, e de caminho o cuarto de banho pasou por diante do grupo de xoves radicais rabiosos e sedentos de sangue que o increparon con insultos e malos modos...
Pobrinho Fraga, sempre o mesmo conto... È un incomprendido pola mocidade, porque claro, son outros tempos, non tenhen respeto, non tenhen conciencia historica, son vàndalos que se manifestan nas universidades porque è unha excusas para faltar a clase... Se Francisco levantase a cabeza... E as rapazas, esas son as peores, insultan e berran coma os homes, se non fosen mulleres dàballes unha ostia!...

Moito que ver o tema de hoxe con Cork como podedes ver...

Noticias da Eire:

O festival de jazz foi unha pasada. Habia concertos en todolos pubs. So no concello de Cork hay 850 pubs... Podedes imaxinar o ambiente.
O Sabado fomos a ver un grupo chamado os Glitterbugs, que sairon a escea maquillados coma os Kiss con roupas horteras o estilo napoleonico como os mellores rock stars dos oitenta. Sò levaban 6 meses tocando xuntos e eran boisimos. O solista tinha unha voz incrible. Versionaron cancions dos grupos mais conhecidos do rock dos oitenta, dende os Guns a Europe. Menuda voz...
Como sempre a tipica irlandesa borracha perdida, dando a nota subindose o escenario e tocandolle o cù o solista. O tio pasouno realmente mal porque ela era tres veces mais grande e baixaballe os pantalons, tirabao o chan... en fin, wonderful Ireland! O resto dos Irlandeses viano super normal, nos estabamos ca boca aberta. O final chamaron a seguridade e botarona fora... Mandarei fotos do elemento.
Hoxe fixen un exame de Italiano que me saiu moi ben gracias a axuda de Oriana e Mario, senon estaba perdida. Tamen entreguei un proxecto que tenho que expor o Luns diante da clase... Que diantre!
Hoxe sairei de festa que estou farta de estudiar e escribir todo o dia en Ingles. Suponho que iremos o club de jazz que faràn un jam session coma tòdalas noites.
Deron chuvia chuvia e chuvia para quince dias... Non vin chover tanto na minha vida, e mira que Santiago sube a media.
Morrinha! do San Martinho! Que ganas de comer chourizo e castanhas!
Envexa me dades... Espero que fagades unha boa. Bebede vinho a minha saude! Eu sigo cos 4 litros diarios de auga, os rinhons van mellor por sorte...

Mil bicos para o Hereje, Tania, Javi, mona, Mar e Su. E para Roi, que non me olvido de ti. :P